Japanese Wreck

Stil zit ik in gedachten verzonken te kijken hoe even verderop de regen perfecte kringen maakt op een kalme zee. We moeten een uur wachten voor we de tweede duik mogen maken en mijn divemaster daagt me uit voor een potje schaak We beginnen onder het genot van een kopje thee en onder toeziend oog van mijn nederlandse buddy Rinske te spelen. De zetten volgen elkaar snel op totdat hij dieper in de problemen komt en mijn gedachten afdwalen naar dat koude Nederland.
Sneeuw, ijs, dat soort ongein welk in onze samenleving al snel problemen veroorzaakt zijn hier volstrekt ondenkbaar.

Door de bomaanslagen zijn er weinig toeristen, te weinig om de venters in prullaria nog een inkomst te bieden. Ze weten de toeristen makkelijk te vinden, ze steken er een kop boven uit en mijn peper en zout kleurig haar begint ook nog blonde plukken te vertonen. Na het zoveelste: "Hi mister, how are you?" weet je wel. Een snelle blik op zijn handel doet mij dit keer verbazen. Een Nederlandse munt uit 1863.
For you cheap price. Na de munt even in mijn hand te hebben besluit ik hem niet te nemen.
Ook niet als even later de prijs nog wat zakt voor zijn nieuwe vriend.
Hier wordt alles nagemaakt. Ook "oude" Nederlands munten.

De divemaster heeft de opening overleefd, ten koste van een pion. En met een tweede vrijpion in het verschiet is het makkelijk spelen. Mijn gedachten dwalen weer af.
Hoe zou het zijn afgelopen tegen DJC? Ze zullen toch wel gewonnen hebben?
Misschien kan ik morgen nog eens internetten. De verbinding ligt er al twee dagen uit.

En postzegels, morgen komt de postbode. In het hele dorp is geen postzegel meer te vinden.
Ach, dan komen ze maar na kerstmis aan. Moet nog wat vinden voor mijn twee nichtjes.
Maar dat zit er nu ook niet in, misschien op het vliegveld.

Rinske die nog steeds aandachtig toekijkt vraagt opeens: "He, je doet twee zetten! Mag dat?" Er klinkt geen protest van mijn tegenstander en ik kan haar rustig de rokaderegels uitleggen.
Ze is bezig aan een wereldreis. Eerst gewerkt in Australië en nu op weg naar Nederland. Haar duikervaring is nog pril, maar dat kan ook niet anders. Begin twintig en nu al verder en langer van huis dan de meesten van ons ooit zullen zijn. Ik benijd haar een beetje, nieuwe dingen zien, leren en doen. Net als de Engelse Beth, die gister mijn buddy was zal ook zij sommige dingen door schade en schande leren. God dat was lachen. Beth had de clown fish niet gezien; voor de leken met kinderen; Nemo, dat visje dat er zo lief uitziet. Na haar gewaarschuwd te hebben kijken we samen naar de twee visjes. Ik speel met ze door met mijn vinger dicht bij ze te komen. Niet te dicht want ze bijten. Beth heeft meer lef, ze gaat er nog dichterbij. Moet ik haar nog een keer waarschuwen? Ze heeft meer dan zestig duiken gemaakt. Ze weet wel wat ze doet.
Opeens klinkt het Engelse "Auuu" onder water en haar hand gaat op en neer alsof ze op haar duim heeft geslagen. Kan me niet meer inhouden van het lachen. Nemo heeft haar gebeten.

Mijn twee pionnen marcheren naar de overkant, eentje sneuveld, krijg er een stuk voor terug.
Mijn laatste teamwedstrijd is alweer twee weken geleden. Kan het eigenlijk nog niet geloven. Alweer verloren van Gess. Vorig jaar met het tweede ook al. En nu weer. Verkeerde beslissingen, gewonnen stelling remise geven. Remise stelling doorspelen voor het team en verliezen. Verliezen van jezelf. Dat was het eigenlijk, volgens de stelling van JC: "je kunt niet van ze verlieze, maar ze kunne wel van je winne." Of zoiets. Jammer dat we een zieke hadden.
Zou het iets hebben uitgemaakt? Had het vierde niet hun sterke invaller kunnen aanbieden om toch maar bij ons mee te spelen?
We zullen het nooit weten, maakt ook niet uit. Lachend gooit de divemaster zijn koning om en roept: "Let's Get Wet!" We lopen weer de zee in om nog een tweede duik te maken bij het Japanse wrak. We verlaten de natte grijze wereld en gaan over in een volstrekt andere.
De divemaster seint ons te kijken: een schildpad. Hij ziet ons ook en gaat er vandoor.

Met een lach op onze gezichten gaan we weer een nieuw avontuur in en over een uurtje gaan we weer terug naar onze eigen wereld.

Marc, 20-12-2005