De schaaktafel

Ik kijk naar buiten door het raam. Het is een druilerige dag. Voor het raam staat mijn schaaktafel. Mettertijd is deze gedegradeerd tot bijzettafel of liever gezegd tot verzameltafeltje. In het midden staat een schemerlampje en er omheen is het een orgie aan stukken. Een laatste herinnering aan de ooit zo glorieuze functie. Verder liggen er allemaal spulletjes en dingetjes die op den duur naar alle waarschijnlijkheid de gang zullen vinden naar een kastlade of de prullenbak.

Onze katten, Kobus, Yumiko en Anja, gebruiken de tafel bij voorkeur als opstapje naar de vensterbank, met op dit moment uitzicht op een beregende en van lantaarnlicht voorziene straat. Door al het gespring zijn er al de nodige slijtplekken te zien. Zo zijn de letters der lijnen in de korte rochade hoek nauwelijks nog zichtbaar.

Ach wat zijn er toch mooie herinneringen verbonden aan dit staaltje thuisnijverheid. Ooit, lang geleden heb ik de tafel gewonnen tijdens de zomercompetitie. Ik kan me nog herinneren dat ik de laatste ronde aan remise genoeg had. Door alle spanning kwam ik echter in een eindspel terecht met toren tegen toren en 2 pionnen en verlies zou mijn deel worden. De tijd was mijn bondgenoot! Één pion viel en toen nog één en door een fout ging ook de toren er nog af. Winst van partij en tafel! Vervolgens ging hij mee op reis naar Rotterdam, alwaar er de nodige vluggertjes over zijn gegaan en bier natuurlijk, ik was nog jong. Nou ben ik met vrouw, kind en 3 katten in rustiger vaarwater gekomen en denk terug aan oude tijden.

Onder de tafel staat een kattenmandje, want die dingen moet je ook ergens kwijt. Lekker dicht tegen de verwarming en in een redelijk donker hoekje. Anja vindt het er heerlijk. Vorige week donderdag, zoals gewoonlijk, ging ze er weer in liggen om lekker te doezelen en een paar hazeslaapjes te doen. Deze keer zou ze er niet meer uit komen. Ze is in coma geraakt en ’s avonds heb ik haar weggebracht. Gisteren is ze gecremeerd. Een nieuwe herinnering.

Marco, 15-11-2005