Nieuwjaarstoernooi 't Pionneke

Winterstop bij het schaken, een belachelijk fenomeen. Schakers hebben geen last van verregende of besneeuwde velden, alleen van zwarte en witte. Schaken doe je binnen, in een behaaglijk verwarmde ruimte en die zijn er in deze tijd volop. De winter is schaakseizoen bij uitstek, dus is het afzien geblazen als allerlei feestdagen het ons schakers onmogelijk maken om onze sport te bedrijven.

Het Nieuwjaarstoernooi van SV 't Pionneke kwam dan ook als geroepen om de hoog opgelopen schaakhonger te stillen. Tenminste, voor enkele leden van onze vereniging, want de animo viel mij een beetje tegen. Met vier man – waarvan één 'slechts' als wedstrijdleider – togen wij op 4 januari 2004 naar Herkenbosch om de eer van Voerendaal hoog te houden. Met Igor aan het stuur en Jozef, Rick en Bert B. als passagier werd het die vroege en sombere zondagochtend in eerste instantie een wat matte rit, veroorzaakt door het slaaptekort van de afgelopen feestdagen. Het gevolg was dan ook meteen merkbaar, want het vinden van de kortste route naar Herkenbosch bleek voor dit lodderige gezelschap te veel gevraagd. Na de omgeving van Herkenbosch tot in wijde omtrek te hebben bekeken, kwamen wij uiteindelijk een kwartier te laat op de plaats van bestemming.

Gelukkig was de organisatie een aloude (Limburgse?) schaakgewoonte trouw gebleven en bleek het kwartier te laat in praktijk een kwartier te vroeg te zijn, zodat we ruim de tijd hadden om via enkele bakken koffie de slaaptekorten te verdrijven.

Om 10:00 konden we dan eindelijk beginnen. Er werd gespeeld in 8 groepen van 7 of 8 personen van ongeveer gelijke sterkte. Igor en Jozef mochten in de eerste groep spelen, schrijver dezes werd op zijn plaats gezet in de zevende groep. Rick liep als gebruikelijk als een waakhond rond om onregelmatigheden te voorkomen. Dat deed hij goed, mede ook omdat de sfeer ontspannen was; in elk geval zijn er geen zichtbare problemen geweest.

Na de eerste drie ronden was er een pauze. Op dat moment had Igor het in de eerste groep prima gedaan, hij stond – als ik het nog goed weet te herinneren – met twee anderen gedeeld eerste, met 2½ uit 3. Niet slecht na een zware maaltijd de avond ervoor, met behoorlijk wat drank en een korte nachtrust (B. van der Z. lag op dat moment waarschijnlijk nog van dezelfde maaltijd bij te komen, de slappeling). Jozef ging wat minder. Hij bouwde steeds een prima stelling op, maar kreeg telkens last van een hardnekkig kwaaltje: hoe maak ik het af? Anderzijds, verliezen deed hij ook niet en dus solliciteerde hij nadrukkelijk naar de titel van remisekoning. Bij mij ging het ook redelijk, een gedeelde eerste plaats na drie ronden, ook met 2½ uit 3.

In de pauze hebben we wat rond gelopen in bruisend Herkenbosch. Dat bruisende kwam vooral uit de lucht in de vorm van regen, want op zondag is Herkenbosch zo dood als een pier. Het bleek dat die atmosfeer ook op Igor en mij enigszins was overgeslagen, want de tweede periode ging het duidelijk minder. Ons uithoudingsvermogen was kennelijk in het feestgedruis van oud en nieuw achtergebleven. De volgende vier partijen leverden Igor slechts 1½ punt op, zodat hij eindigde met een totaal van 4 uit 7. Evenveel als Jozef, die zijn remisereeks net niet kon volbrengen en één verliespartij moest incasseren. De spelers in hun groep waren overigens behoorlijk aan elkaar gewaagd, want in totaal vijf spelers eindigden met 4 uit 7. Ik begon mijn tweede deel slecht, met een nul en daarna twee remises. De laatste remise was het gevolg van mijn gebrek aan killerinstinct, want zoals Igor na afloop opmerkte, ik had mijn tegenstander door de klok moeten jagen. Deed ik niet en daardoor bleef ik steken op 3½ uit 6, de vierde plaats. Ach, we hebben niet slecht gespeeld, maar er had voor ons allemaal meer in gezeten. Niettemin een hele gezellige dag, weer eens flink een aantal uren kunnen schaken en een prima generale voor Igor en mij voor het rapidtoernooi van het Corus. Eens kijken of we dan Bart en Simon voor kunnen blijven.

De terugweg werd in stijl afgelegd: het dorp werd aan de verkeerde kant uitgereden en via een grote omweg bereikten we uiteindelijk toch Stein, Hoensbroek en Heerlen.

Bert Bomhoff